Doorzettingsvermogen

Mijn dochter is klaar met haar eindexamen en heeft enorm haar best gedaan de afgelopen periode. Een reden om nu leuke dingen te doen samen. Net als vroeger, want zo heet inmiddels de periode alles vóór november toen ons leven ingrijpend veranderde. Mijn dochter en ik houden samen van winkelen, lekker eten en leuke plekjes bezoeken. Dat eerste zit er voorlopig niet in. De rest is nog steeds mogelijk.

Omdat ik beperkte energie heb en zij druk solliciteert voor een bijbaantje, hebben we afgesproken dat we 1 x per week qualitytime hebben gedurende twee uur. In de buurt zitten genoeg leuke, rustige plekken en eten kun je overal, dus wordt het de pluktuin. Het liefst was ik gaan fietsen, maar een half uur heen, daar rondlopen en vervolgens weer een half uur terug kost te veel energie, dus toch maar met de auto. Vindt mijn dochter niet zo erg.  

We zijn nog geen vijf minuten onderweg of we belanden in een file. Vlug ga ik van de snelweg af, want ik weet een binnendoorroute. Helaas, die weg blijkt geblokkeerd vanwege wegwerkzaamheden. Dan via een omweg, maar het weggetje dat ik gekozen heb, loopt dood. We zijn ondertussen 20 minuten onderweg en nog geen steek verder. 

‘Zullen we anders naar huis gaan en het volgende week opnieuw proberen?’ vraag ik hulpeloos aan mijn dochter. 

‘Jij hebt me altijd geleerd door te zetten, dus we gaan gewoon die file in. Dan doen we er maar wat langer over.‘ 

‘Ja, dat was mijn oude-ik. Ik weet nu dat opgeven ook een optie is.’ 

‘Maar beloofd is beloofd.’ 

Ik zucht. Voor dit zinnetje ben ik altijd erg gevoelig. Braaf sluiten we achteraan in de file. Na drie kwartier zijn we er.  

‘Op de fiets waren we sneller geweest,’ grap ik nog. 

We zijn de enige bezoekers in de pluktuin. Wat een verademing. En alhoewel er nog niet zo veel te plukken valt vanwege een koud en regenachtig voorjaar, genieten we van de omgeving. We zijn allebei dol op dieren, dus we staan uitgebreid de grote kippenren te bewonderen. Vooral het broedgedeelte. De eitjes vallen om de paar seconden in een houten raapbak. Wat een productiviteit! 

Als we even later in de schaduw van een appelboom op het terras zitten, denk ik aan het gesprek met mijn kapster. Dat de uitleg over de wet verbetering Poortwachter eerder die week zo’n indruk had gemaakt. Dat het streven is terug te keren in eigen functie. Dat ik me voor het eerst realiseerde dat er ook een kans bestaat dat dat niet haalbaar is. En dat ik daar zo van slag van was. 

‘Je kunt altijd nog vrijwilligerswerk doen. Jij bent van alle markten thuis,’ zei ze bemoedigend. 

Ik observeer een vrouw, die werkt in de moestuin. Ze heeft ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Ze heeft een felgekleurde wijde broek aan en een strohoed beschermt haar tegen de hitte. 

‘Ik kan altijd nog vragen of ze hier vrijwilligers zoeken. Beetje schoffelen, beetje eieren rapen, beetje dieren voeren. Kinderen uitleg geven over de natuur. Ik denk dat ik dat wel kan.’ 

Mijn dochter knikt. ‘Dat denk ik ook.’ 

Maar liever wil ik terug naar mijn oude vertrouwde werkplekkie. Zonder strohoed, zonder schoffel in mijn hand. En dan is doorzetten opeens weer wel een optie…