Berg van acceptatie

Op de laatste schooldag van het jaar staat er ’s avonds een BBQ met het hele team op de planning. Dat is een traditie op mijn school om samen met het hele team de vakantie in te luiden. Bovendien nemen twee favoriete collega’s afscheid. Weken heb ik er over nagedacht hoe deze avond aan te pakken, want dit is natuurlijk killing voor mijn energie. Mijn eigenwijze karakter staat me ook nu in de weg en ik besluit toch te gaan. Een uurtje. Max. Met oordoppen en koptelefoon. Ik wil er bij zijn. Punt.

Maar die dag heb ik het zwaar. Het gevoel van afscheid overheerst. ’s Morgens heb ik eerst nog een gesprek met de psycholoog en ik vertel haar over mijn gevoel. Ook van haar moet ik volgende week afscheid nemen. Mijn traject zit er op w.b. het psychische stukje. Dat vind ik spannend, want ben ik er klaar voor? We bespreken opnieuw de drie A’s met bijbehorende tekening.
De fases van het verwerkingsproces. Afkeer-Afscheid-Acceptatie. -__- Waarbij de lage streep staat voor de fase van afscheid. Ik wijs naar de denkbeeldige lijn ergens halverwege afscheid en acceptatie. 
‘Ik denk dat ik ongeveer hier zit. Voorbij het diepste dal richting acceptatie.’

We concluderen gezamenlijk dat ik al ver ben in het proces en dat een minder moment nog kan komen, maar dat ik sterk genoeg ben dit aan te kunnen. Ik ben er bijna of hoe je dat ook kunt noemen, maar nog niet helemaal. De psycholoog heeft er alle vertrouwen in dat ik dat laatste stukje alleen aan kan.

Die avond vraagt een jonge wereldwijze collega, die ik acht maanden niet gezien heb, belangstellend naar mijn traject. Nadat zij mijn verhaal over het gesprek met de psycholoog aangehoord heeft, trekt ze een prachtige conclusie.

‘Dus eigenlijk zit je op de berg van acceptatie?’

Enthousiast knik ik. Dat zijn nu precies de woorden waar ik naar op zoek was.