NeuroRC

Januari en februari waren maanden waarin ik me heel moe voelde. Ik relateerde het aan de drukke decembermaand en nam extra rust, maar bleef moe. Net zoals iedereen verlangde ik naar de lente. Toch was ik zoekende hoe weer meer energie te krijgen. Moest ik meer gaan wandelen of juist meer rusten? Moest ik de oefeningen van CognitiveFX weer oppakken? Ik wist het even niet.

Toen kwam er een bericht van NeuroRC op Instagram voorbij dat zij boosterdagen organiseerden. NeuroRC zit in Leeuwarden en biedt intensieve neuroplasticiteitstrainingen aan. Na wat tranen gelaten te hebben, want ‘ik ben zo moe, moet ik weer iedere dag trainen en wil ik dat wel?’ en negatieve mindsets trotseren zoals ‘accepteer nu maar gewoon de situatie, ik word echt niet meer beter’ besloot ik me aan te melden. Omdat Leeuwarden niet bij mij om de hoek ligt, had ik een rustig hotelletje geboekt, zodat ik mijzelf de volgende ochtend fris en fruitig om 9.00u kon melden. Ik werd hartelijk ontvangen en gekoppeld aan een man die kampte met LongCovid. Samen deden we kracht- en intervaltrainingen, lagen we op een matje ademhalingsoefeningen te doen en ondergingen we breintraining in combinatie met heftige lichtflitsen en harde muziek. Ik denk dat ik de voorwerpen van ‘ik ga op reis en ik neem mee’ nog steeds kan opnoemen. Olifant? Serieus? Daarna een uur rusten, een heerlijke vers bereide lunch en vervolgens nogmaals de carrousel in. We eindigden de dag door een uur in de zuurstoftank te zitten. Zo leek ik letterlijk op reis te gaan, want je stijgt nog net niet op in zo’n cabine vol zuurstof. En al brainwavend weer naar huis met mijn lieve zoon die me ophaalde met de auto. 

De dagen erna voelde alsof ik naar een show van Armin van Buuren was geweest, maar toch ging ik stug door met dagelijks trainen. Inmiddels zit ik aan drie keer per week breintraining thuis en ervaar ik meer energie. Mijn lijf voelt fitter, ik probeer recepten uit terwijl mijn kids aan de keukentafel zitten en tijdens een lunch buiten de deur kan ik hele gesprekken voeren. Dat laatste is nog wel hard werken, maar dat hoop ik nog ‘weg te werken’ de komende maanden. 

In een uitzending van de hersenstichting ‘Geef om je hersenen’ afgelopen week zei Erik Scherder dat hersenletselpatiënten (en hun behandelaars) zich altijd blijven afvragen: ‘Kunnen we nog een stapje maken? In het begin gaat het herstel iets sneller, daarna langzamer terwijl je nog meer moeite doet.’ Moeite kost het zeker, maar ik kom er wel!