Inpakken en wegwezen?
De migraine-aanval van vrijdag ebt langzaam uit mijn hoofd. Maar de zorgen nog niet. Wat als ik op Ameland nu een heftige aanval krijg en naar het ziekenhuis moet? Ik zie mezelf al met de helikopter van het eiland vervoerd worden. Manlief en kinderen huilend achterlatend in de hotelkamer.
Ik had al voorgesteld in mijn eentje thuis te blijven en hen laten genieten van het mooie Ameland waar we al meerdere keren heerlijke vakanties doorgebracht hebben. Dat was een no-go-area. Normaal gesproken ga ik liever naar onbekende plekken op vakantie; ik hou ervan nieuwe steden of onbekende wandelpaden te ontdekken. Mijn hersenen denken daar nu anders over. Mijn hersenen passen nu beter bij mijn partner, wiens voorpret al begint met het herinneren van fijne vakanties eerder op die plek.
‘Oh, en dan gaan we lekker borrelen bij Sunset Beach. En dan ’s avonds bestellen we een diner bij Rixt. Zouden ze die lekkere huisgemaakte hamburgers nog hebben?’
Na een flinke discussie over wel of niet gaan naar Ameland zijn we tot het compromis gekomen, niet drie maar twee nachten te gaan. We hebben afgesproken dat ik een balansdag heb vandaag. Zoveel mogelijk energie sparen voor Ameland. Oftewel; heel de dag op bed liggen terwijl de hectiek van inpakken en klaarzetten zich beneden afspeelt. De pup moet naar de kennel, de bejaarde hond mag logeren bij een lieve kennis, de pubers beloven zelf hun tas in te pakken, laatste wasjes worden gedraaid want ‘oh dat favoriete truitje moet echt mee’, kippenhok voorzien van vers stro en water etc. Vanuit mijn bed kan ik het toch niet laten om allerlei commando’s door te appen. In plaats van door het huis te roepen als een viswijf bespaar ik op deze manier energie.
‘Denk je aan het ophalen van dat bibliotheekboek?
Picknickmand klaarzetten in de gang.
Denk je nog aan dat leuke picknickkleedje?
Misschien vind je nog die verrekijker?
Vlieger inpakken.’
Braaf voert mijn man alle opdrachten uit, maar ik hoor hem zuchten. Ik durf niet meer niet te vragen of hij ook nog even de badkamers schoonmaakt. Deze taak heeft hij stilzwijgend van me overgenomen sinds mijn SAB. En het legen van de prullenbakken doe ik morgenochtend wel zelf. Waar komt toch die dwangneurose vandaan dat ik alles schoon en opgeruimd wil hebben, voor ik op vakantie gaan? Of dat nu voor twee weken is of twee nachten, het gevoel is hetzelfde. De hoeveelheid bagage trouwens ook…
Aan mijn puberzoon vraag ik tot drie keer toe of hij nu echt zijn tas gaat inpakken. Telkens krijg ik hetzelfde antwoord: ‘Doe ik zo.’ Als het ’s avonds 23.00u is en ik al half aan het indutten ben, hoor ik hem rommelen. Dan staat hij aan mijn bed.
‘Mam, waar is mijn zwarte joggingbroek? Oh, en die ene zwembroek met blauw en zwart?’
Terwijl mijn hersenen overuren maken, terwijl ik eigenlijk al zou moeten slapen, is de hele familie hyper van de reis voor morgen. De beat van de favoriete muziek van mijn dochter dreunt door de badkamerdeur.
‘Sorry jongens, maar ik moet nu echt slapen.’
Fluisterend op de overloop gaat de voorpret door. Uiteindelijk val ik tegen 02.00u in slaap. Kort nachtje, maar we gaan. Onze eerste vakantie met Corona én hersenletsel. Het gaat vast goed.
